Doncs, sembla que m'he d'anar acostumant. Crec que no és necessari que el meu cos s'alteri cada cop que preveu quelcom diferent a l'agenda. Comença a ser d'allò més normal.
He de confessar que de moment, el balanç de tot plegat, és positiu. Que només em queda acabar d'agafar-me a mi mateixa la mesura. Tot un repte que es comença a convertir en la meva "assignatura d'estadística" personal.
En aquesta setmana de confessions, ho confesso. M'agrada. Ho confesso. Començo a estar acostumada. Ho confesso. Tinc respecte a la situació. Ho confesso. Tinc pors, neguits, ganes i optimisme.
En aquesta setmana de confessions, ho confesso. M'agrada. Ho confesso. Començo a estar acostumada. Ho confesso. Tinc respecte a la situació. Ho confesso. Tinc pors, neguits, ganes i optimisme.
No em permeto viatjar sola. Els companys de viatge que m'asseguro: les sensacions. I potser algú més que pugui llegir les meves impressions o, senzillament, que vulgui acompanyar-me. Algú s'anima?